مقایسه تأثیر دو روش تمرینات تنفسی و ورزش هوازی اندام های تحتانی بر وضعیت تهویه ریوی و حداکثر حجم اکسیژن مصرفی مبتلایان به بیماریهای مزمن انسدادی ریه

چکیده   زمینه و هدف : بیماریهای مزمن انسدادی ریه شامل دو بیماری آمفیزم و برونشیت مزمن بوده و به ترتیب چهارمین و پنجمین علت مرگ و میر در خانمها و آقایان است. درمان این بیماران اغلب با استفاده از داروهای شیمیایی انجام می گردد که مصرف آن با عوارض گوناگون و هزینه های گزاف همراه است. این پژوهش با هدف مقایسه تأثیر دو روش بازتوانی ریوی شامل تمرینات تنفسی و ورزش هوازی اندامهای تحتانی بر حجم بازدمی فعال در ثانیه نخست ( fev1 ) و حداکثر حجم اکسیژن مصرفی ( vo2max ) مبتلایان به بیماریهای مزمن انسدادی ریه ( copd ) انجام گرفت.   روش بررسی : این مطالعه تجربی و از نوع کار آزمایی بالینی تصادفی شاهددار است. تعداد نمونه ها در این پژوهش 58 نفر بود که 20 نفر در گروه تمرینات تنفسی, 20 نفر در گروه ورزش هوازی و 18 نفر در گروه شاهد قرار داشتند. طول مدت مطالعه هشت هفته در نظر گرفته شد و جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمونهای t زوج، آنالیز واریانس و post hoc lsd استفاده گردید.   یافته ها : بعد از مداخله اختلاف میانگین fev1 و vo2max بیماران گروههای تمرینات تنفسی و شاهد از نظر آماری معنی دار نبوده و اختلاف میانگین fev1 (01/0 > p ) و ) vo2max 001/0 > p ) گروهه ای ورزش هوازی و شاهد معنی دار می باشد. در گروه شاهد اختلاف میانگین fev1 و vo2max قبل و بعد از مطالعه معنی دار نمی باشد. نتیجه گیری : در امر بازتوانی ریوی, ورزش هوازی اندامهای تحتانی در مقایسه با تمرینات تنفسی میزان fev1 و vo2max بیماران copd را بیشتر ارتقاﺀ می بخشد.